Veel krachtsporters vinden hun start in een commercieel fitnesscentrum. Het probleem is dat deze industrie maar een relatief klein deel van de bevolking aantrekt – namelijk zij die al voor een stuk beantwoorden aan de door de fitnessindustrie bepaalde schoonheidsidealen. De heersende cultuur in commerciële fitnesscentra – van voor- en na-selfies, beach bodies en het gebruiken van schaamte en fatphobia als belangrijkste motivator om ‘fit’ te worden – zijn toxisch, onproductief en ze sluiten automatisch een grote groep mensen uit.
Hoewel krachtsport de afgelopen jaren een enorme stijging kende in populariteit, blijft een groot deel van de bevolking uitgesloten net omwille van de toxische fitnesscultuur van commerciële centra.
Zo zijn er gendergerelateerde en structureel ingebedde uitsluitingsmechanismen waardoor vrouwen of gender non-conforme personen geen plaats krijgen in deze wereld. Ook zien zwaardere of dikke personen zichzelf zelden of nooit vertegenwoordigd in het maatschappelijk aanvaarde beeld van ‘de sporter’. Holebi- en transfobie zijn daarnaast een groot en veelvoorkomend probleem, zowel in de trainingsruimtes zelf als in de kleedkamers. Mensen met een fysieke of mentale beperking worden op dezelfde manier uitgesloten van het sportieve verenigingsleven, al zijn bepaalde krachtsporten zeker ook voor hen geschikt. De dure abonnementskosten en lidmaatschappen sluiten daarnaast kansarme sporters uit en racisme maakt veel centra ontoegankelijk voor mensen met een migratieachtergrond.
Een persoon die niet voldoet aan het standaard verwachtingspatroon van de (kracht)sporter ervaart een mainstream fitnesscentrum doorgaans als een intimiderende en onveilige omgeving. Zij/die/hij die de stap wel durft zetten krijgt vaak af te rekenen met spot, starende blikken en/of (in)directe discriminatie. De empowering ervaring van het beoefenen van een sport gaat op die manier compleet de mist in terwijl onderzoek aantoont dat sporten het zelfvertrouwen van een individu net danig de hoogte in kan doen schieten.
Net als het geval is voor veel sportdisciplines, ontbreekt ook in fitnesscentra, krachtsportclubs en zelfs in de visie van veel personal trainers vandaag een sterk inclusiviteitsbeleid dat rekening houdt met verschillende lichamen, achtergronden, mogelijkheden, genderidentiteiten en doelen die niet gericht zijn op gewichtsverlies of ‘egoschopperij’.
Als gender non-conforme powerlifter die hun weg moest banen door een hele waaier aan uitsluitingsmechanismen ken ik de grenzen van sport in het algemeen en krachtsport in het bijzonder zeer goed. In mijn jarenlange werkervaring als project- en beleidsmedewerker rond de thema’s LGBTI, Gender, Intersectionaliteit en Discriminatie leerde ik daarnaast ook over de uitsluiting die anderen ervaren die niet binnen mijn geleefde ervaring vallen.
Het is om deze reden dat ik in mijn training sterk de nadruk wil leggen op brede toegankelijkheid en representatie. Iedereen die dat wil zou gemakkelijk toegang moeten vinden tot krachtsport.