“Jij bent gewoon geen ‘sporter’. Jij bent de muzikale, de creatieve. Niet de sportieve.”
Woorden uit de echokamer van mijn verleden.
Ik was een rusteloze tiener, worstelend met mijn genderidentiteit, mijn seksualiteit en mijn gewicht. Volgens de dokters en hun BMI-schalen zo’n 25kg te zwaar. Obees, noemden ze me.
“Je bent te dik voor je gewrichten. Je lichaam kan je niet dragen.”
Een zin die zwaar woog op mijn tienerhart. Ik bracht een groot deel van mijn jeugd op krukken door. Mijn knieën vlogen om de haverklap uit de kom en ik scheurde de ligamenten in mijn enkels zo vaak dat het soms nog voelt alsof ze aan mekaar hangen met overrekte elastiekjes. Op zoveel verschillende momenten werd me verteld dat ik niet geschikt was voor sport; door familie, door leeftijdsgenoten, en het moeilijkst van allemaal, door experts die – starend naar de weegschaal en mijn kapotte gewrichten – keer op keer hun hoofd verontschuldigend schudden.
Maar waar mijn lichaam me (ogenschijnlijk) in de steek liet, hield mijn geest voet bij stuk. Ik had sport nodig.
Tussen gipsen door en op eigen initiatief ging ik trainen in de lokale fitnesscentra. Koptelefoon rond mijn hoofd. De buitenwereld op een afstand. De afdeling met de losse gewichten lonkte naar me, maar ik was te geïntimideerd om erheen te stappen. Ik nam genoegen met de cardiomachines terwijl ik vanop een afstand verlangend keek naar de mensen met hun kettlebells, dumbbells en zware baren. Mijn ongemakkelijke lijf -dat ik nooit vertegenwoordigd zag in de fitnesswereld- paste daar niet tussen. Een afstand van 10m had nog nooit zo ver gevoeld.
Vreemde, tegenstrijdige tijden in die gyms. Aan de ene kant voelde het als thuiskomen. Ik kon bewegen op eigen tempo en herontdekte mijn lichaam los van alle doktersdiagnoses en adviezen. Aan de andere kant voelde het als vijandig terrein. Verboden land. Thuiskomen, maar dan in een huis vol gevaarlijke objecten, gapende huisgenoten en verboden ruimtes.
Ik was midden de 20 toen een arts me -na de zoveelste knieblessure- vertelde dat ik hyperlaxe gewrichten heb. Dan toch geen gewichtskwestie of absoluut gegeven dat mij ‘ongeschikt’ maakt voor sport, maar een structurele realiteit waarmee kan gewerkt worden en waarbij krachttraining mijn risico op blessures zelfs vermindert.
Mijn eerste deadlift zal me voor altijd bijblijven. Het was 40kg. Mijn lichaam kon meer, maar ik verbood mezelf zwaarder te gaan voor ik de juiste techniek onder de knie had. Ik had genoeg blessures gehad voor een heel leven. Over een periode van 7 maanden leerde ik mezelf de juiste vorm aan en verdriedubbelde ik mijn deadlift. Ik leerde samenwerken met mijn hypermobiele gewrichten in plaats van hen te zien als een hindernis in mijn training.
Het had uiteindelijk meer dan 2 decennia geduurd en bakken vol moed gekost, maar ik vond eindelijk mijn stem in de sportwereld. Af en toe nam ik een vriend of vriendin mee die interesse toonde in sterker worden, maar die zich te geïntimideerd voelde door het mainstream fitness discours. Het verlammende idee dat blinkende binken en bikinibabes het alleenrecht hebben op fitnesscentra, op krachttraining -het idee dat mij zo lang zelf had tegengehouden- zag ik nu leven bij mijn vrienden. Dat idee overwinnen veranderde mijn leven. Nu was ik vastberaden anderen over die drempel te gidsen.
Hier werd het zaadje geplant om ooit zelf te coachen. Ik wil anderen doen inzien dat bewegen als doel op zich kan en moet gezien worden. Dat het niet gereduceerd moet worden tot middel, tot onvermijdelijke tijdsinvestering waar je door moet om een of ander onrealistisch schoonheidsideaal te behalen. Die visie op fitness en krachtsport maakt ons blind voor hoe krachtig en machtig onze lijven eigenlijk zijn, ongeacht of er een S of een XXL op je etiket staat.
Gezond en sportief zijn kan in elke kledingmaat. Bewegen moet je doen omdat je het leuk vindt. Omdat het meerwaarde biedt aan je leven. Omdat het proces van sterker worden je aanspreekt. Er is niets dat mijn geest zo geholpen heeft als het in contact brengen met mijn lichaam en beseffen dat ik besta uit de twee.
Ik ben nu al meer dan 10 jaar bezig met krachttraining en begon zo’n 2 jaar geleden met powerlifting. Ik nam een coach onder de arm om me tot een competitief niveau te tillen.
Ik schreef me daarnaast ook in voor drie cursussen – Personal Trainer Expert, Sportvoedingsdeskundige en Sportpsychologie – om mijn eeuwige honger naar kennis te stillen en om anderen hun eigen potentieel te helpen inzien. Een potentieel dat er vaak altijd al zat, maar dat door maatschappelijke barrières nooit de ruimte kreeg om te groeien.
Mijn trainingsstijl als ‘zacht beton’ is ervoor zorgen dat mensen de juiste techniek onder de knie hebben om na een trainingsreeks zelf verder te kunnen, maar ook om hen de mentale ruimte te helpen vinden die hen in staat stelt zoveel meer te bereiken dan wat ze ooit voor mogelijk achtten.
Bewegen in het algemeen en krachtsport in het bijzonder moet toegankelijk zijn voor iedereen, ongeacht lichaamsbouw, gewicht, leeftijd, fysieke beperkingen of gender. Daar wil ik toe bijdragen.