Beste tegenstanders,
Iedere keer opnieuw. Iedere keer “de abortuskwestie” opnieuw in de media komt voel ik het loodzware stigma wegen op mijn baarmoeder. Moet dit nu echt? Moet hier nu echt zoveel heisa rond zijn? Moeten er over een kwestie, die niemand wat aangaat behalve de eigenaar van de baarmoeder, nu echt zoveel misplaatste maatpakken zich uitspreken?
“De abortuskwestie beheerst opnieuw het politieke debat.”
“De abortuskwestie ligt op de onderhandeltafel.”
Het is veelzeggend dat jullie denken dat “de abortuskwestie” een abstractie waarover je gewoon een expertenpetje kan opzetten. Jullie spreken over abortus alsof het een ethisch dilemma beslaat waar iedereen zich over moet kunnen uitspreken. Alsof zwangerschapsbeëindiging een maatschappelijke zaak is waar iedere ongeïnformeerde burger en toevallig verkozen politicus zijn paternalistische stempel op moet kunnen drukken. Maar jullie zijn mis. Jullie zijn niet de deskundigen. Abortus is geen politiek discussiepunt dat zomaar uit de handen gerukt kan worden van de mensen voor wie het effectief van levensbelang is. Jullie willen ‘het ongeboren leven beschermen’? Jullie willen ‘opkomen voor de rechten van de foetus’? De onbeschaamde brutaliteit om te denken dat jullie aan de onderhandelingstafel kunnen beslissen over leven dat groeit in míjn buik. Leven dat groeit in míjn baarmoeder.
Want begrijp mij niet verkeerd. Ik ga niet licht over “de abortuskwestie”. Voor mij is de term alleen veel concreter, meer doorleefd en vrij van politieke abstrahering.
Vraag mij over mijn “abortuskwestie” en ik zal je vertellen over hoe ik 2 jaar geleden een beslissing moest nemen die mijn leven voor altijd zou veranderen. Over hoe die zonnige maandag de meest hartverscheurende dag was van mijn leven. Over hoe ik nog altijd tranen in mijn ogen krijg wanneer ik een iep zie, zoals die naast de abortuskliniek. Over hoeveel verdriet ik had om afscheid te moeten nemen van een toekomst die nooit een kans zou krijgen, maar waarvan ik wist dat ze niet goed zou zijn. Vraag mij over mijn “abortuskwestie” en ik zal je vertellen over hoe ik die dag een deel van mezelf verloor. Maar ook over hoe ik tot dan toe niet wist hoe sterk ik was. Over hoe ik misschien geen zeggenschap had over zwanger worden, maar hoe ik het beslissingsrecht over de rest van mijn leven wel in eigen handen nam.
Bevatten jullie de gewichtigheid van zo’n beslissing?
“Abortus wordt een gewone medische behandeling. Net zoiets als een tand laten trekken.” zei Valerie Van Peel in de kamer. Ik weet niet hoe het zit met jou, mevrouw Van Peel, maar zo kijk ik niet terug naar mijn tandartsbezoeken.
“Niet te veel praten over je abortus, Alexi. Dat is een privézaak.” Dat hoor ik vaak. Maar iedere keer “de abortuskwestie” weer op de onderhandelingstafel ligt, wil ik het uitschreeuwen. Waarom krijgen jullie een podium wanneer het gaat over mijn buik, maar ik niet? Waarom mogen jullie jullie meningen luidkeels verkondigen, maar word ik niet gehoord? Waarom wordt mijn spreken als ongemakkelijk en ongepast ervaren, en dat van jullie als noodzakelijk? Iedere keer ik mijn stem laat horen over mijn abortus krijg ik tientallen berichtjes van vrouwen die er niet over kunnen praten, wiens stem verloren gaat in de heimelijke mist van stigmatisering en schaamte. Vandaag kan ik praten, moet ik praten, maar mijn verwerkingsproces had zoveel zachter kunnen zijn, zoveel liefdevoller naar mezelf toe, als ik het maatschappelijke kenteken van ‘moordenaar van het ongeboren leven’ niet met me had meegedragen.
Beste tegenstanders, kunnen jullie even opkijken van jullie wetteksten en strategische plannen en terug voeling proberen krijgen met de realiteit? Jullie hebben geen mandaat over onze buiken, over onze baarmoeders. Dus met alle respect, blijf met uw neerbuigende en arrogante uitspraken van ons zelfbeschikkingsrecht.