Gisteren verzandde ik alweer in de inclusie-discussie. De trans-in-de-sport-discussie. De discussie die mensen oh zo graag met me aangaan. Waar ze me voor opzoeken. Niet altijd om mijn standpunt te horen en begrijpen, maar om me te overtuigen van het tegendeel. Om die absurde ideeën van trans vrouwen in de sport toch eens te laten varen zeg kom doe eens normaal.
En hoewel ik soms best wel moe word van dezelfde discussie opnieuw en opnieuw, blijf ik iedere keer bijleren. Zeker uit de discussies die ruimte laten voor nuance en openheid. Zo ook gisteren.
“Alexi, hoe kunt ge beweren dat het eerlijk is voor ‘een echte’ vrouw om tegen een trans vrouw -in essentie toch een ex-man- te strijden?“
Een bittere realiteit. Dat vind jij ook.
(onder de lagen van transfoob taalgebruik ontwar ik tegenwoordig snel waar jouw angst vandaan komt)
Jij bent bang dat vrouwelijke cis atleten door de inclusie van vrouwelijke trans atleten volledig van het podium gestoten zullen worden.
Jij noemt het soms een colliding rights issue. Een ‘hartverscheurende keuze’ tussen fair play en inclusie. Jij ziet geen andere mogelijke conclusie dan exclusie.
Maar klopt die paradox wel? En hoe eerlijk kan een systeem zijn dat uitsluiting van atleten als enige manier ziet om eerlijkheid te waarborgen?
Waarom vinden we het aanvaardbaar dat ons huidig systeem geen plaats heeft voor een hele groep mensen?
“Maar ok Alexi. Kunt ge een inschatting geven? Over hoeveel mensen gaat het eigenlijk? Hoeveel trans personen zijn er? Want het lijkt soms wel veel heisa om niets.”
Dat is een nieuwe.
Is er een bepaalde cut off point van hoeveel mensen je zonder gewetensbezwaren mag uitsluiten?
Is het 1 op 1000 of 1 op 10.000 wanneer jij beslist dat het de moeite niet meer is?
En als we toch over cijfers gaan praten. Hoeveel % van de bevolking schopt het ooit tot Olympisch of zelfs tot topsportniveau? Je gaat één Olympisch trans atlete uitsluiten van de sportwereld maar beseft niet wat voor effect dit heeft op de duizenden trans sporters die bezig zijn met sport op amateurniveau. Die zien de kritiek. Die horen het boegeroep. Die lezen hoe onwelkom ze wel niet zijn.
Misschien ligt het probleem van transinclusie niet bij de trans sporter, maar bij ons huidige sportsysteem.
Misschien moeten we stoppen met het kleineren en beschimpen van Laurel, Caster en Fallon en onze aandacht richten op een systeem dat geen plaats maakt voor hen.
Misschien moeten we spelen op de bal, niet op de (trans) vrouw.
Ik wil je iets vragen, lieve sportieveling en voorstander van Sport Voor Iedereen. Als Laurel Hubbard op 2 augustus een medaille wint, haal dan niet je neus op. Bevecht niet haar deelname aan de Spelen.
Want welke keuze heeft zij momenteel binnen ons huidige sportlandschap? Waar kan zij anders terecht? Het is tijd om een manier te vinden om zowel fair play als inclusie een plaats te geven binnen de (top) sport.
Het is tijd om het systeem aan te pakken, niet de individuen die eraan onderworpen zijn.