Bewegen in het algemeen en krachtsport in het bijzonder moet toegankelijk zijn voor iedereen, ongeacht lichaamsbouw, gewicht, leeftijd, fysieke beperkingen of gender. Daar wil ik toe bijdragen.
Ik was een rusteloze tiener, worstelend met mijn genderidentiteit, mijn seksualiteit en mijn gewicht. Volgens de dokters en hun BMI-schalen zo’n 25kg te zwaar.
Mijn knieën vlogen om de haverklap uit de kom en ik scheurde meermaals de ligamenten in mijn enkels. Een groot deel van mijn jeugd bracht ik dan ook op krukken door. Op verschillende momenten werd me verteld dat ik niet geschikt was voor sport; door familie, door leeftijdsgenoten, en het moeilijkst van allemaal, door experts.
Maar ik wist al van jongs af aan dat ik sport nodig had.
Tussen gipsen door en op eigen initiatief ging ik trainen in de lokale fitnesscentra. De afdeling met de losse gewichten was te intimiderend om er moederziel alleen op af te stappen. Mijn ongemakkelijke lijf -dat ik nooit vertegenwoordigd zag in de fitnesswereld- paste niet tussen de blinkende lijven. Ik beperkte me veilig tot de cardiotoestellen. Op aanraden van een van de vele diëtisten die ik bezocht als tiener.
Ik was midden de 20 toen een arts me -na de zoveelste knieblessure- vertelde dat ik hyperlaxe gewrichten heb. Dan toch geen gewichtskwestie of absoluut gegeven dat mij ‘ongeschikt’ maakt voor sport, maar een structurele realiteit waarmee kan gewerkt worden en waarbij krachttraining mijn risico op blessures zelfs vermindert.
Ik leerde samenwerken met mijn hypermobiele gewrichten in plaats van hen te zien als een hindernis in mijn training.
Er is niets dat mijn geest zo geholpen heeft als het in contact brengen met mijn lichaam en beseffen dat ik besta uit de twee.
Opleiding
Alle opleidingen die ik ooit volgde, koos ik uit interesse voor het onderwerp. Nooit maakte ik een keuze obv jobopportuniteiten of advies van buitenaf. Zo eindigde ik met een brede waaier aan opleidingen en certificaten die niet perse arbeidsmarkt gericht zijn.
Mijn bachelordipoloma behaalde ik op filmschool Narafi. Daar studeerde ik af als cinéast en filmmonteur. Hierop aansluitend startte ik een masteropleiding film op Sint-Lucas te Brussel. Tijdens deze opleiding kreeg ik een jobaanbieding aan de Vlaamse Radio- en Televisie-omroep als monteur voor Het Journaal, Terzake en Sporza, waar ik 2 jaar aan de slag ging. Ik voelde een honger naar meer kennis over de wereld en startte een schakelprogramma Politieke Wetenschappen, Internationale Betrekkingen op de Universiteit Gent. 2 jaar later had ik dit masterdiploma ook op zak.
Omdat je met beide diploma’s niet meteen concrete jobaanbiedingen vindt, solliciteerde ik uit persoonlijke affiniteit vervolgens voor de vzw Wel Jong Niet Hetero als bewegingsmedewerker. Ik kreeg de job en ging hier 2 jaar aan de slag. çavaria, de grootste holebi- transgenderkoepel in Vlaanderen en Brussel pikte me nadien op. Op 8 jaar tewerkstelling tijd had ik verschillende functies. Ik startte als bewegingsmedewerker en werd opgeleid als coach en trainer. Ik organiseerde events, nam het vrijwilligersbeleid op me, werkte 2 jaar rond werkvloerinclusie van LGBTI personen en spendeerde de laatste 3 jaar als projectcoördinator op Europese projecten rond haat en discriminatie. Daar bovenop volgde ik de interuniversitaire Master Na Master Gender en Diversiteit.
Ik deed ook één dag per week vrijwilligerswerk bij Amnesty International als communicatiemedewerker over een periode van 10 jaar.
In mijn vrije tijd deed ik meermaals per week krachttraining. Alleen en in publieke fitnesscentra. Ik maakte er niet te veel furore rond, maar droomde stiekem van een carrière als Personal Trainer die wél inclusief te werk gaat en alle lichamen aanvaardt.
Terugkijkend op mijn roaring twenties vraag ik me af waar ik de tijd vandaan haalde.
Langzaam maar zeker, aangemoedigd door de Vlaamse LGBTI gemeenschap die ik heel goed had leren kennen in zowel professionele als persoonlijke capaciteit, begon ik mijn droom om Personal Strength Coach te worden meer vorm te geven. In mijn hoofd. Tijdens cafégesprekken. Op Social Media. Tot het zich vertaalde naar een cursus Personal Trainer Expert in het Centrum voor Avondonderwijs.
Intussen ben ik een paar jaar coaching en een PT-cursussen verder. Zo deed ik een zelfcursus Voeding en Sportpsychologie, volgde ik e-cursussen bij PT Collective getiteld Screening Clients en The Movement Dysfunction Guide en de opleiding Coaching Beyond Cues and Programming bij het Noord-Amerikaanse Fitness4AllBodies. Via wetenschappelijke studies, literaire publicaties en het bestuderen van een hele waaier aan powerlifting-, powerbuilding- en bodybuildingprogramma’s blijf ik up-to-date over het programmeren van krachttraining.
De beste leerschool naar mijn mening is een levenslange combinatie van interdisciplinaire formele opleidingen, real life experiences (de vallen-en-opstaan methode) en constant autodidactisch leren. Wees dus maar zeker dat deze rubriek regelmatig zal moeten geüpdate worden!
Levenslang leren is de enige manier om up to date te blijven.
Personal krachtcoach
Het zaadje om ooit zelf te coachen werd vroeg geplant. Iedere keer ik een buddy mee nam naar de gym merkte ik dezelfde aarzeling en overweldiging door het intimiderende fitnesswereldje. Het idee dat krachtsport niets voor mij was, dat me zo lang had tegengehouden, zag ik nu leven bij mijn vrienden. Dat idee overwinnen veranderde mijn leven. Iets in mij was vastberaden anderen over die drempel te gidsen.
Zonder veel verwachtingen volgde ik in 2018 een cursus Personal Trainer in avondschool. Bij de vraag wat ik wilde doen met het diploma vertelde ik mijn medestudenten in de introductieles dat ik eigenlijk niets concreet plande. Dat ik mijn job in de sociale sector ging behouden en eigenlijk gewoon voor mezelf de honger naar kennis wilde stillen. Een soort van ‘ge weet maar nooit’ attitude.
En zo was het ook voor een tijdje. Ik paste de leerstof toe op mijn eigen trainingen en genoot van weten hoe mijn trainingen te plannen, hoe mijn spieren en gewrichten op de juiste manier te gebruiken en wat er juist gebeurt bij een inspanning.
Toen kwam corona. Maart 2020 katapulteerde mij – en naast mij vele anderen – in een existentiële zoektocht. Al jaren droomde ik ervan. Nooit waagde ik de sprong.
Fuck it. Dacht ik. En ik begon in bijberoep mensen te coachen. Aanvankelijk waren dat vooral vrienden en kennissen. Langzaam aan begon het te groeien en de rest is intussen geschiedenis.
Intussen ben ik zelfstandige in hoofdberoep en coach ik fulltime in mijn eigen gymruimte in centrum Gent. Ik blijf mezelf bijscholen en blijf mijn praktijk uitbreiden. Zo startte ik eind 2021 met een maandelijks Open Gymconcept en in 2022 met financieel toegankelijke kleine groeps(kracht)trainingen.
Ik zie coaching meer als een partnerschap waarbij ik samen met iemand op zoek ga naar hun (kracht)potentieel, ongehinderd door oordeel, schaamte of intimidatie.
Powerlifting
Mijn eerste deadlift zal me voor altijd bijblijven. Het was 40kg. Ik had me er speciaal voor in een donker hoekje in de Basic Fit verstopt. Mijn lichaam kon meer, maar ik wilde op veilig spelen. Ik had genoeg blessures gehad voor een heel leven. Over een periode van 7 maanden leerde ik mezelf de juiste techniek aan en verdriedubbelde ik mijn deadlift van 40kg tot 120kg en mijn zelfvertrouwen van donker hoekje tot deadlift platform in het midden van de gym.
Maar waar deadliften een al bij al veilige beweging is voor een (ex-)kniepatiënt, voelde de squat zo niet aan. Dokters vertelden me dat ik niet mocht squatten. Een aantal pijnlijke squats en lunges hadden mijn angst voor alle kniebewegingen gevoed tot het punt dat ik het eigenlijk al had afgezworen.
Maar hier en daar pikte ik geluiden op die een ander lied floten. Eén waarbij je knieën wel voor je tenen mogen uitkomen. Eén waarbij je kniegewricht geen dragend gewricht is maar je spieren het werk doen. Een lied dat ik ook wilde zingen.
In oktober 2018 nam ik een powerlifting coach onder de arm die me over mijn angst voor squats hielp. Hij leerde me ook de juiste bench techniek aan, een lift die ik tot dan nooit gedaan had.
Ik werd verliefd op de sport en de powerlifting community. Gedurende 2 jaar groeide ik als powerlifter met behulp van mijn coach. Mid 2020, na de beslissing zelf coach te worden, besliste ik mezelf te coachen. Ik werd mijn eigen test subject en begon programma’s voor mezelf uit te werken om te zien wat werkt en wat niet. Ik deed mee aan het Belgisch Kampioenschap en won een zilveren medaille in mijn gewichtsklasse.
De liefde is sinds die eerste deadlift nog geen moment gaan liggen. Ik blijf groeien, techniek bijschaven, spiermassa opbouwen en experimenteren met programmering. Dit is een sport die ik mezelf zie doen tot de laatste van mijn dagen. Zelfs de volledige kruisbandscheur die ik opliep eind 2021 door een val met mijn fiets kon me niet tegenhouden verder te ontplooien. Het leven kan soms tegenzitten en anders lopen dan verwacht, maar er zijn altijd manieren om te werken met wat je hebt. Roeien met de riemen die je hebt. Liften met de gew(r)ichten die je hebt.
Voor altijd verliefd op deze sport.